Sadanand Date: సదానంద్ దాతే: ఉగ్రవాదుల వైపు తుపాకీ ఎక్కుపెట్టి... స్పృహ తప్పిన ధీరుడు!

Sadanand Date: మహారాష్ట్రకు చెందిన సదానంద్ దాతే ప్రస్తుతం ఆ రాష్ట్ర డీజీపీగా బాధ్యతలు చేపట్టబోతున్నారు. ఇటీవలి వరకు నేషనల్ ఇన్వెస్టిగేషన్ ఏజెన్సీ (ఎన్‌ఐఏ) డైరెక్టర్ జనరల్‌గా పనిచేసిన ఆయన్ని మహారాష్ట్ర ప్రభుత్వం కేంద్రంపై ఒత్తిడి తెచ్చి తిరిగి తమ వద్దకు తీసుకుంది. కానీ సదానంద్ దాతే జీవిత ప్రస్థానం కేవలం అధికారి మాత్రమే కాదు – యువతకు స్ఫూర్తిదాయకమైన పాఠాల సమాహారం. పేదరికంలో పుట్టి, పేపర్ బాయ్‌గా, తోటపని చేస్తూ ఎదిగిన ఆయన... ఐపీఎస్ అధికారిగా మారి 26/11 ముంబయి ఉగ్రదాడుల్లో ధీరోదాత్తంగా పోరాడారు. ఖాకీ ఉద్యోగంలో మానవత్వాన్ని కాపాడిన ఆ మహానుభావుడి కథ ఆయన స్వయంగా చెప్పిన మాటల్లోనే...

2008 నవంబర్ 26... ముంబయి సౌత్ ప్రాంతంలో కాల్పుల శబ్దాలు వినిపించాయని వైర్‌లెస్ సందేశం అందింది. అది నా జ్యూరిస్డిక్షన్ కిందకు రాదు కానీ, పరిస్థితి తీవ్రత గ్రహించి నేను స్వయంగా బయల్దేరాను. ఉగ్రవాదులు ఎవరో, వారి ఆయుధాల శక్తి ఎలాంటిదో తెలియని పరిస్థితుల్లోనే రంగంలోకి దిగాం. మా దగ్గర లాఠీలు, సాధారణ రివాల్వర్లు, కార్బైన్‌లు మాత్రమే ఉన్నాయి. నేను చేరుకున్నప్పటికి ఉగ్రవాదులు కామా ఆసుపత్రిలో దాక్కున్నారని తెలిసింది. అక్కడ 250 మంది గర్భిణులు, బాలింతలు, శిశువులు ఉన్నారు. వారిని కవచంగా చేసుకుని పోలీసులపై దాడులు చేస్తున్నారు.

నాతో కేవలం ఏడుగురు సిబ్బందే ఉన్నారు. వారిని నడిపిస్తూ ఆసుపత్రిలోకి అడుగుపెట్టాను. ఇద్దరు పోలీసులను చంపి మృతదేహాలను ద్వారం దగ్గర పడేశారు ఉగ్రవాదులు. ఆరో అంతస్తు డాబాకు వెళ్లే లిఫ్ట్‌లో చేరాం. తలుపు తెరుచుకుని ఉండటంతో వారు మా అలికిడి గుర్తించి కాల్పులు స్టార్ట్ చేశారు. అప్పుడే అర్థమైంది – వారి దగ్గర అత్యాధునిక ఆటోమేటిక్ ఆయుధాలు, మావి సాధారణ తుపాకులు మాత్రమేనని.

వెనక్కి తగ్గితే ఆసుపత్రిలోని రోగులు, వైద్యులు ఉగ్రవాదుల చేతుల్లో చిక్కుకుంటారు. అందుకే నేనే ముందుకు వచ్చి కాల్పులు జరిపాను. వారు గ్రనేడ్ విసిరారు – నా పక్కనున్న ఎస్‌ఐ మోరె మరణించాడు, మిగతా వారంతా గాయపడ్డారు. నా ఛాతీ, కుడి కంటికి తీవ్ర గాయాలు. రక్తం కారుతోంది. అయినా 40 నిమిషాల పాటు వారిని అడ్డుకున్నాం. చివరికి నా కాళ్ల దగ్గర గ్రనేడ్ పేలింది. ఎగిరిపడ్డాను. స్పృహ కోల్పోతున్నానని తెలిసింది. అప్పుడు ఇద్దరు ఉగ్రవాదులు కదులుతుంటే... వారి వైపు తుపాకీ ఎక్కుపెట్టి పేల్చాను. కళ్లు మూస్తూ ఒక్కసారి భయం కలిగింది – ‘నా పిల్లలు నాలాగే తండ్రి లేకుండా ఎదుగుతారేమో’ అని!

మా ఊరు పుణె. శనివార్‌పేటలో నాన్న వసంత్ ఒక షోరూంలో చిన్న ఉద్యోగి. ముగ్గురు పిల్లలం – అన్నయ్య, నేను, తమ్ముడు. నా పదేళ్ల వయసులో నాన్న అనారోగ్యంతో మరణించారు. ఆస్తులు ఏమీ లేవు. వారానికి ఒకటి రెండు రోజులే రెండు పూటలా భోజనం. అమ్మ పనిమనిషిగా మారింది – ఇళ్లలో వంటలు, ఇంటి పనులు చేసేది. ఉదయం ఏడు నుంచి సాయంత్రం వరకు పని. మా రాత్రి భోజనం ఆమె పనిచేసే ఇళ్లలో ఇచ్చే ఆహారమే.

అమ్మ క్రమశిక్షణ, మంచి నడవడి, విలువలు నేర్పింది. అన్నయ్య ఇంటర్ చదువుతూ తోటపనికి వెళ్లేవాడు. నేనూ స్కూలు అయ్యాక తనతో కలిసి పనిచేసేవాణ్ణి. ఆ బంగ్లా యజమాని నా చదువు చూసి ఆదరించేవాడు. ఆయన సహాయంతో పేపర్ బాయ్ అయ్యాను. స్వర్‌గేట్, శివాజీనగర్ పోలీసు క్వార్టర్స్‌లో న్యూస్‌పేపర్లు పంపిణీ చేసేవాణ్ణి. పోలీసుల గంభీరత, దర్పం చూస్తూ ఎదిగాను.

సదానంద్ దాతే ప్రస్థానం – పేదరికం నుంచి ధైర్యసాహసాల వరకు – ఎంతో మంది యువతకు ఆదర్శం. 26/11 దాడుల్లో ఆయన చూపిన ధీరత్వం, ఇటీవల తహవ్వుర్ హుస్సేన్ రానా ఎక్స్‌ట్రడిషన్‌లో ఎన్‌ఐఏ సారథిగా పాత్ర – ఇవన్నీ ఆయన అసాధారణ సేవలకు నిదర్శనం. ఖాకీలో మానవత్వం ఎలా ఉండాలో చాటిన ఈ ధీరుడి కథ కొనసాగుతూనే ఉంటుంది.